Sztuka i medycyna. Zaburzenia neurologiczne i psychopatologiczne u sławnych artystów. TOM 1-3

Redaktorzy tomu: J. Bogousslavsky, Monreux, M.G. Hennerici, Mannheim

Tom 2 z serii „Sztuka i medycyna. Zaburzenia neurologiczne i psychiatryczne u sławnych artystów” ukazuje kolejnych pisarzy, filozofów, muzyków, malarzy i reżyserów, cierpiących na pewne zaburzenia neurologiczne, takie jak udar mózgu lub zaburzenia mózgu, w wyniku których ich styl oraz twórczość uległy zmianie.

Mozart, Baudelaire, de Kooning, Proust, Heine, von Bülow, Reuterswärd, Corinth, Füssli, Fellini, Visconti i inni znani artyści przytaczani w prezentowanej pozycji, są fascynującymi przykładami tego, jak nadzwyczajna kreatywność i aktywność twórcza może ulec zmianie, destrukcji lub intensyfikacji w dramatycznym przebiegu choroby. Istnieją przypadki, w których cecha, jaką jest kreatywność, powstała de novo w następstwie zmian w mózgu, jednak według obecnej wiedzy nie istnieje żaden sławny artysta, u którego niezwykła kreatywność rozwinęłaby się dopiero po uszkodzeniu mózgu. Analiza zmian w twórczości danego artysty może dostarczyć nowych, interesujących i zaskakujących danych i ułatwić rozwikłanie złożonych związków między dysfunkcją mózgu a zachowaniem człowieka. Może również okazać się pomocna w lepszym zrozumieniu procesu rozwoju artystycznego niektórych twórców, zwłaszcza w sytuacji, w której proces patologiczny zbiega się z zapoczątkowaniem nowego rozdziału w ich twórczości.

Książka ta będzie fascynującą lekturą dla neurologów, psychiatrów i lekarzy innych specjalności, a także dla każdego, kto interesuje się sztuką, muzyką i literaturą. 

TOM 3

Redaktorzy tomu: J. Bogousslavsky, Monreux, M.G. Hennerici, Mannheim, H. Bäzner, Stuttgart, C. Bassetti, Lugano

Tom 3 z serii „Sztuka i medycyna. Zaburzenia neurologiczne i psychiatryczne u sławnych artystów” prezentuje wielu malarzy, muzyków i pisarzy, którzy także musieli toczyć walkę z ostrymi lub przewlekłymi chorobami neurologicznymi. Nie zawsze walka ta kończyła się sukcesem (np. Szostakowicz, Schumann, Wolf, Pascal), lecz często przebiegała z dynamiczną i paradoksalnie kreatywną integracją przypadku klinicznego z twórczością (np. Klee, Ramuz). Zdarzało się, że artyści na podstawie prowadzonej samoobserwacji prowadzili raporty dotyczące stanu ich zdrowia, tak było m.in. w przypadku Stendhalla, który zanim zmarł wskutek udaru, sporządził pierwszy szczegółowy opis ataków związanych z afazją przejściową niedokrwienną. W kilku przypadkach choroba neurologiczna była błędnie przypisywana artystom w celu wyjaśnienia pewnych charakterystycznych cech ich pracy (de Chirco, Schiele). Kilka rozdziałów zamieszczonych w tej publikacji koncentruje się na stanach neurologicznych opisywanych w pracach artystycznych, w tym w opisach Szekspira i Dumasa.

Dzięki rzuceniu nowego światła na przypadki znanych artystów w powiązaniu z ich uwarunkowaniami neurologicznymi, książka ta będzie cenną i zajmującą lekturą dla neurologów, psychiatrów oraz lekarzy innych specjalności, a także dla każdego, kto interesuje się sztuką, muzyką i literaturą.